Роднай зямлі з любоўю! Вядомыя гродзенцы віншуюць вобласць з 76-годдзем

Станіслаў Андрэеўскі, старшыня Гродзенскага гарвыканкама ў 1982-1989 гадах, Ганаровы грамадзянін горада Гродна:

- Гарадзеншчына-мая радзіма, якой я адданы ўсёй душой. На гэтай зямлі я, хлопец з Бераставіцкага раёна, меў магчымасць атрымаць вышэйшую адукацыю ў педінстытуце, прайшоў школу Камсамольскай і партыйнай працы. У бытнасць сакратаром Кастрычніцкага райкама КПБ усе свае сілы прыклаў для развіцця Занёманскай часткі Гродна. Але, мабыць, самымі плённымі былі васьмідзесятыя гады, калі мне даверылі ўзначаліць гарвыканкам. За гэты час, да прыкладу, у абласным цэнтры ў два разы павялічылася колькасць тралейбусаў, пабудаваны першы ў Беларусі трохзальны кінатэатр "Кастрычнік", уведзены ў строй драматычны тэатр, які сёння з'яўляецца адным з брэндаў нашага горада. Быў узведзены новы чыгуначны вакзал, у раёне вёскі Абухава пачата будаўніцтва новага аэрапорта, у верасні 1986 года з'явіўся трэці па ліку мост праз раку Нёман, які атрымаў назву Румлеўскі. Амаль палова медыцынскіх устаноў у абласным цэнтры была створана або рэканструявана. У тым ліку бальніца №2, галоўным лекарам у якой працуе мой сын. Мы з жонкай стараліся перадаць сваім дзецям сваю любоў да роднай Гарадзеншчыны і задаволеныя, што яны таксама годна працуюць на яе карысць. Ганаруся роднай вобласцю, радуюся яе поспехам, веру ў яе светлае заўтра. Жадаю ўсім жыхарам нашай роднай вобласці, нашым мудрым і працавітым людзям свету, дабрабыту і росквіту.

Вячаслаў Максімавіч, заслужаны трэнер СССР і БССР, прафесар, ганаровы грамадзянін горада Гродна:

- Асаблівыя пачуцці адчуваў заўсёды, калі гарадзенскія спартоўцы падымаліся на п'едэстал. Многія гады займаюся выхаваннем чэмпіёнаў і ганаруся тым, што змог унесці свой уклад у прымнажэнне спартыўнай славы роднай Гродзеншчыны. На Алімпійскіх гульнях у Атланце, дзе наша Беларусь была ўпершыню прадстаўлена сваёй камандай « "срэбра" заваяваў мой вучань-барэц грэка-рымскага стылю, студэнт ГрДУ Аляксандр Паўлаў, а бронзавы медаль – Валерый Цыленць. На працягу доўгага часу Гродзенская школа барацьбы не змяншала тэмпу. На розных першынствах – ад чэмпіянатаў краіны да Алімпійскіх гульняў-гродзенскія барацьбіты, у тым ліку і мае вучні, заваявалі больш за 75 медалёў рознай вартасці. На чэмпіянаце Еўропы па грэка-рымскай барацьбе 2017 года медалі заваявалі чатыры студэнты нашага ўніверсітэта, а ў неафіцыйным заліку Гродзенскі рэгіён заняў першае месца. І заслуга ў гэтым не толькі спартсменаў і іх трэнераў, але і кіраўніцтва вобласці і краіны, якія дапамагалі, падтрымлівалі падрыхтоўку спартсменаў. І сёння ў нас створаны добрыя ўмовы для новых спартыўных рэкордаў. Я жадаю роднай Гарадзеншчыне поспехаў на ўсіх напрамках. Хай запальваюцца новыя спартыўныя зоркі, якія на ўвесь свет праславяць сваю краіну і сваю родную вобласць! Мы шчаслівыя, што жывём у цудоўным кутку нашай Радзімы і маем магчымасць прымножыць яго поспехі і славу.

Рыгор Абялеўскі, ветэран Вялікай Айчыннай вайны, ганаровы пагранічнік Рэспублікі Беларусь, палкоўнік у адстаўцы, Ганаровы грамадзянін горада Гродна:

- За апошнія дзесяцігоддзі гісторыя не раз адчувала беларускі народ на трываласць, але самы цяжкі ўрок лёсу мы вынеслі, мабыць, яшчэ 75 гадоў таму, праліваючы кроў на бязлітаснай вайне і змагаючыся за мірную краіну. Сёння, колькі б гадоў ні прайшло з тых страшных часоў, сцерці з памяці жахі, якія былі перажытыя, ужо немагчыма. Ведаць і памятаць пра іх павінен кожны, а вось паўтараць – ні ў якім разе.

Я пайшоў на фронт сямнаццацігадовым хлопцам. Удзельнічаў у Сталінградскай бітве, у баях на Курскай дузе, у фарсіраванні Дняпра і вызваленні Украіны, Румыніі, Венгрыі, Чэхаславакіі. Бачыў слёзы, кроў і смерць. Быў сам цяжка паранены, але выжыў. Выжыў, каб несці праўду, расказваць маладому пакаленню пра тых, хто ахвяраваў сабой дзеля выратавання баявых таварышаў і родных, пра тых, хто падарыў нам яснае неба над галавой. Памятаю, як у маі пераможнага 45-га радаваліся і цешыліся, як дзеці, што, нарэшце-ткі, усё скончылася. І цяпер кожны вольны спакойна будаваць сваю будучыню, прыкладаць усе намаганні для ўсёй краіны. У Гродне я прыехаў вясной 1969 года і закахаўся ў гэты горад. Ён здаўся мне казачным і адразу стаў родным. Вядома, пабываўшы ў розных кутках Панямоння, палюбіў увесь гэты край. Я патрыёт сваёй зямлі і ўсім сэрцам люблю Гродзенскую вобласць. Гэта зямля герояў. Тут мой дом, і я ад усёй душы віншую нашу вобласць з 76-годдзем! Жадаю ўсім жыхарам моцнага здароўя і дабрабыту, а галоўнае-мірнага неба над галавой.

Гродзенская праўда